«Wat heb je gevonden? Vertel het me!» riep ik, mijn stem brak, terwijl David mijn arm stevig vastgreep.
«Mevrouw, kalmeer. Laten we even gaan zitten,» zei agent Sutton.
Maar ik kon het niet. «Vertel me waarom u mijn dochter met actieve kool vult!»
Sutton zuchtte, zijn ogen moe en zwaar van berusting. «We hebben het huis van mevrouw Albright doorzocht. Ze was… stil. Ze keek gewoon naar een spelprogramma. Ze was niet verbaasd ons te zien.»
Ze begonnen in de keuken. «De omstandigheden waren zorgwekkend. We vonden blikken uit de jaren zeventig en tachtig. Maar wat ons interesseerde, waren haar medicijnkastje en een meelpot: verlopen medicijnen, waarvan er één al meer dan twintig jaar niet meer verkrijgbaar was, en die extreem giftig wordt naarmate ze afbreekt.»
De wereld kantelde. David deed een stap achteruit. «Waarom?»
Sutton legde uit: «Ze verpulverde die pillen en mengde ze door het eten van haar dochter. Toen we haar ernaar vroegen, zei ze: ‘Het was voor Emma.’ Ze geloofde dat jij je man had laten sterven, en dat dit gerechtigheid was.»
De herinneringen troffen me: Margaret die wanhopig probeerde haar man te genezen met een dure truc, die mij ervan beschuldigde haar hulp te weigeren en die probeerde haar te beschermen. Arthur stierf, en haar wrok etterde tot op dit punt.
David schreeuwde tegen het monster dat onze dochter had aangedaan. Sutton antwoordde: «Ze is gearresteerd voor poging tot moord en vergiftiging. Ze komt niet vrij.»
We brachten vijf dagen in het ziekenhuis door terwijl Emily voor haar leven vocht. De artsen zeiden dat de dosis dodelijk had kunnen zijn; alleen onze snelle reactie redde haar. Nachtmerries teisterden haar, en ik begreep de wreedheid die achter de glimlach van een buurman kan schuilgaan.
Toen we thuiskwamen, gooide ik al het besmette eten weg. Margarets huis bleef gesloten, een monument voor de duisternis die jarenlang verborgen was gebleven. We verkochten ons huis de volgende dag. We konden daar niet blijven wonen, die leugen van veiligheid inademen.
Emily is nu acht jaar oud. Ze is gezond en bloeit op. Ze herinnert zich weinig, alleen wat buikpijn. Maar ik ben het niet vergeten: de schreeuw van mijn dochter, de blik van de dokter en de wrede les die ze leerde. Vertrouwen is geen geschenk, het is een risico. De echte gevaren zijn niet onbekend; het zijn degenen die glimlachen terwijl ze wachten op het perfecte moment om toe te slaan.