Een medewerker van de luchthaven belette zonder uitleg twee zussen aan boord te gaan. Een van de meisjes belde haar vader en vertelde hem ter plekke wat er gebeurd was. Wat hun vader deed toen hij op de luchthaven aankwam, was een ware schok voor iedereen.
De tweeling stond bij gate 27. Hun identieke gezichten trokken normaal gesproken de aandacht van voorbijgangers, maar wat er die dag op de luchthaven gebeurde, overtrof alle verwachtingen.
De meisjes hadden alle benodigde documenten: tickets, paspoorten en vooraf gereserveerde stoelen in de eerste klas.
Toen de boardingtijd werd omgeroepen, liepen de meisjes naar de gate, maar een stewardess – een vrouw met een doordringende blik en een gespannen glimlach – hield hen tegen.
«Deze stoel is voor passagiers in de eerste klas,» zei ze koel. De meisjes lieten hun tickets zien en zeiden dat ze vooraf gereserveerd waren, maar de vrouw wuifde herhaaldelijk met haar hand om duidelijk te maken dat ze zich vergisten.
De meisjes voelden zich direct vernederd door de situatie. Hun handen trilden toen een van hen het nummer van hun vader draaide en zei: «Papa, we mogen niet aan boord van het vliegtuig… Kom alsjeblieft,» zei het meisje huilend. 😥😥
De stem van hun vader was kalm maar vastberaden: «Geef de telefoon aan de stewardess. Ik moet met haar praten.» «Neem hem maar, het is onze vader,» hield een van de meisjes vol.
«Ik wil met niemand praten,» antwoordde de stewardess en hing op. Ze had geen idee met wie ze moest praten toen ze ophing.
Een half uur verstreek en de vader van de meisjes arriveerde op het vliegveld. De stewardess was verbijsterd toen ze de man zag, en wat hun vader daar deed, was een ware schok, eerst voor haar en daarna voor iedereen die aanwezig was.
Je kunt de rest van het verhaal lezen in de eerste reactie. 👇👇👇
De stewardess was verbijsterd – voor haar stond niet zomaar een passagier, maar een man wiens autoriteit in elke beweging voelbaar was. Ze probeerde iets te zeggen, maar Raymond Bennett stak zijn hand op: «Geen excuses. Mijn dochters hebben recht op hun stoel.»
Op dat moment kwamen andere medewerkers dichterbij. Ze controleerden snel hun tickets, paspoorten en reserveringen. De fout werd duidelijk: er waren geen documenten geschonden en de situatie toonde duidelijk discriminatie aan. De stewardess wist niet wat ze moest zeggen.
«Laat de meisjes maar zitten,» zei Raymond kalm maar vastberaden. Naomi en Nia stapten uiteindelijk, hand in hand, in het vliegtuig, terwijl de andere passagiers applaudisseerden.
De video ging meteen viraal op sociale media en leidde tot discussie en kritiek op het gedrag van de stewardess.
Raymond bleef tot het opstijgen bij hen om ervoor te zorgen dat zijn dochters veilig waren.
De meisjes glimlachten, maar de restanten van vernedering waren nog steeds zichtbaar in hun ogen. «Dank u wel, pap,» zeiden ze tegelijk, en hij knikte slechts.
Dit verhaal herinnerde alle getuigen eraan dat macht en invloed onschuldigen kunnen beschermen, en dat onrecht niet onopgemerkt blijft. De stewardess kreeg later een officiële waarschuwing en werd ontslagen.
De directeur deed dit alles om te bewijzen dat hij prioriteit gaf aan de kwaliteit van de dienstverlening aan passagiers, en niet aan het misleiden of onderdrukken van de zwakkeren.
Het ontslag van de stewardess werd een les voor alle medewerkers: ze begonnen klanten hartelijker en vriendelijker te behandelen, om te voorkomen dat ze in een soortgelijke situatie terecht zouden komen.