De artsen besloten dat het tijd was om de vrouw van de beademing af te halen. Haar man boog zich voorover om afscheid te nemen, maar toen merkte hij iets op waardoor zijn hart stopte. 😱
«Meneer, het spijt me echt,» zei de dokter zachtjes. «Maar uw vrouw zal waarschijnlijk nooit meer wakker worden. Ze heeft te veel pijn. We hebben uw handtekening nodig om de apparaten uit te zetten.»
De ogen van de man vulden zich met tranen toen hij zijn vrouw aankeek.
«Dokter… maar is er niet een kleine kans? Misschien moeten we wachten?»
De dokter schudde zijn hoofd.
«Er is geen hoop. Ze ademt alleen nog dankzij de apparaten. Ik weet hoeveel u van haar houdt… maar geloof me, haar zo houden verlengt haar lijden alleen maar. U moet haar laten gaan.»
Die woorden voelden als een doodvonnis. Hij hield meer van haar dan van wat dan ook. Sinds het ongeluk was zijn leven compleet veranderd. Twee maanden lang was hij niet van haar zijde geweken – hij bracht zijn nachten door in het ziekenhuis, hield haar hand vast en fluisterde verhalen over hun thuis, hun kinderen, hun toekomst.
Thuis vroegen twee jongetjes hem elke dag:
«Papa, wordt mama wakker? Komt ze bij ons terug?»
En door zijn tranen heen antwoordde hij altijd:
«Natuurlijk, jongens. We moeten geloven.»
Maar met de dag werd zijn geloof zwakker. Eindelijk gaven de artsen hun definitieve oordeel. Zijn handen trilden toen hij de papieren tekende. De apparaten werden uitgezet. Een scherpe toon vulde de kamer, gevolgd door een ondraaglijke stilte.
Hij hield haar hand stevig vast, kuste haar vingers en fluisterde:
«Ik zal altijd van je houden. Je bent de beste vrouw en moeder. Rust nu maar uit, mijn liefste. Ik zal onze kinderen vertellen wat een geweldige moeder ze hebben gehad.»
Hij boog zich voorover om haar voorhoofd te kussen… en verstijfde. Zijn ogen werden groot van schrik. Er gebeurde iets ongelooflijks. 😲
Haar borst bewoog. Eerst was het zwak, maar toen werd haar ademhaling sterker, dieper en regelmatiger. De apparaten waren al uit, maar ze ademde zelfstandig.
«Dit… dit kan niet…» fluisterde een van de artsen.
Maar het was echt. Haar lichaam had het niet opgegeven. Ze vocht.
De man barstte in tranen uit, omhelsde haar hand en riep haar naam.
«Lieverd, je bent terug! Ik wist dat je sterk was. Ik ben er altijd in blijven geloven!»
De artsen haastten zich om haar vitale functies te controleren en de spoedeisende hulp te starten. Er lag een lange, moeilijke weg voor haar, maar er was een wonder gebeurd: ze leefde nog.
Weken later opende ze haar ogen. Haar blik was zwak, maar liefde en leven straalden erdoorheen.
De man hield haar hand vast en glimlachte door zijn tranen heen.
«Welkom thuis, mijn liefste.» ❤️