Maxim kwam langzaam terug, zijn hart klopte snel.
Het was onmogelijk… het was onmogelijk.
Een vrouw in een witte jurk, met haar haar in een losse knot en een vertrouwd figuur, met een strohoed in haar armen, liep langzaam over het geplaveide pad dat naar de rand van de golfbreker leidde.
Ze liep kalm, rechtdoor, en de wind bewoog zachtjes door haar jurk.
Maxim voelde het bloed uit zijn gezicht wegtrekken.
Zijn benen knikten.
Het was HAAR.
Dezelfde beweging van haar schouders, dezelfde lichte pas.
Dezelfde aanwezigheid.
De vrouw van wie hij tot zijn laatste ademtocht hield.
De vrouw die hij zeven maanden geleden eigenhandig had begraven.
“Nee… het is onmogelijk…” fluisterde ze trillend.
Jegor glipte uit haar armen en rende recht op de vrouw af.
“MAMMMMM!” riep ze, huilend van geluk.
De vrouw bleef staan.
Hij draaide zich langzaam om.
Toen voelde Maksim zijn adem in zijn keel steken.
Ze had Elena’s gezicht.
Zijn vrouw.
Elke functie.
Maar in zijn ogen… was er iets anders.
Zijn blik was koud.
Onverschillig.
De vrouw keek naar Jegor en deed een stap achteruit.
“Je brengt me in verlegenheid, kleintje,” zei hij kalm.
“Ik ben je moeder niet.”
Jegor bleef stokstijf staan.
Hij keek haar met grote ogen aan, zonder iets te begrijpen.
“Ja, dat ben je… je bent mama!” zei hij met zachte stem.
“Je hebt zijn stem… en zijn geur…”
Maksim arriveerde met een gebroken ziel.
Hij keek haar aan.
Dichterbij.
Veel dichterbij.
En toen… zag hij.
Deze vrouw was niet Elena.
Ze was bijna een perfecte dubbelganger, maar niet zichzelf.
Hij had vergelijkbare gelaatstrekken, maar hij had niet zulke fijne rimpeltjes rond zijn ogen.
Niet dat lichte trillen van zijn mondhoeken.
Niet die stralende blik die Elena in haar ogen had.
Maar toen de vrouw Maxim aankeek… struikelde ze een beetje.
“Jij… en ik…” mompelde hij.
“Het kan toch geen toeval zijn…”
Plotseling greep hij naar zijn nek en haalde er een oud medaillon uit.
Hij opende het en erin… zat een oude foto.
Een foto van een meisje en twee tweelingen.
“Ik ben geadopteerd uit een weeshuis in Rusland.
Mij werd verteld dat mijn ouders bij een brand waren omgekomen.
Maar ik had altijd het gevoel dat er iets ontbrak.
Dat er iemand anders was.”
Maxim verstijfde.
Het medaillon zag er precies hetzelfde uit als dat van Elena.
De foto…
“Nee… dat kan niet,” zei hij zachtjes.
— Jij bent…
De vrouw keek hem aan met tranen in haar ogen.
— Ik ben de tweelingzus van je vrouw.
Het leek alsof de grond onder Maxims voeten was opengegaan.
Jegor begreep er niets van.
Maar hij greep de hand van de vrouw vast en wilde haar niet loslaten.
— Aangezien je niet mijn moeder bent, kun je dan bij ons blijven? — vroeg hij.
De vrouw glimlachte bedroefd.
— Misschien… was ik niet je moeder, maar… ik zou graag deel uitmaken van je leven.
Precies zoals zij gewild zou hebben.
Maxim streek met zijn hand over zijn ogen en voelde tranen.
Het was alsof het lot hem een deel van Elena had teruggegeven.
En toen begreep hij: het leven gaat door, soms op manieren die we niet kunnen begrijpen.
En ware liefde… verdwijnt niet.
Die neemt gewoon andere vormen aan.
En de zomer die perfect leek, was nog maar net begonnen.
Vond je dit verhaal leuk? Vergeet het dan niet te delen met je vrienden! Samen kunnen we nog meer enthousiasme en inspiratie verspreiden.